no hej kochanie.

Sytuacja podbramkowa.

beauty: elegancki mejkap w 2 minuty

Jeśli ja mogę czasem tak wyglądać, że matka dziecku nie każe zakrywać oczu w obawie traumy na resztę życia gdy koło nich przechodzę, to Ty możesz zwłaszcza. Dawaj Sherlocku mejkapu, pokażę Ci jak zrobić sobie nową twarz w 2 minuty, no dobra max 10, która wygląda jak spod skalpela doktora Szczyta."Bo jesteś tego warta".

Oto niezbędnik małego chirurga plastycznego:

baza pod makijaż (opcjonalnie jeśli świecisz się jak bombka na choince)

podkład (tak, taki w kolorze TWOJEJ skóry)

kosmetyk do brwi (u mnie cień Golden Rose, bo wolę cienie niż kredki, o.)

tusz do rzęs (Maybelline, może jakaś współpraca? Wykupuję całe wasze nakłady!)

złoty cień do powiek z drobinkami (L'Oreal Color Appeal love you)

korektor (do pryszczy. bo są.)

rozświetlacz (u mnie w długopisie Ives Rocher. do sińców pod oczami. bo są.)

puder (Affinitone, bo jest tani, a ładnie matuje, ale bez przesady)

róż do policzków (u mnie Bourjois)

puder do konturowania (ja mam Kobo i jest git)

drugi rozświetlacz (w pudrze, o Lovely błogosławiony! 9 zeta, efekt wow, polecam.)

szminka w kolorze oberżyny/śliwki/jak zwał tak zwał

pędzle do makijażu (ja mam Hakuro i są super)

1. Ryjek wyszoruj, nałóż bazę, czy lekki kremik, etc. etc. Pięknie!

2. Narysuj sobie brwi według TEGO tutoriala. Buła z masełem.

3. Na całą górną powiekę połóż złoty cień. Muśnij nim także pod dolną linią rzęs, które następnie dokładnie wytuszuj.

4. Pora na czarymary! Zaaplikuj podkład na całą facjatę techniką jaka najlepiej Ci odpowiada. Błagam, rozetrzyj porządnie na żuchwie i przy linii włosów. Nie ma nic gorszego niż maziaje tamże.

5. Korektorem w długopisie narysuj odwrócony trójkąt pod oczami aż do policzka i wklep dokładnie palcem. To taki trik na rozświetlenie bez efektu podkówki pod oczętami. Użyj korektora także aby zaakcentować brwi obrysowując je, a następnie dobrze rozcierając kosmetyk.

Drugim korektorem ukryj to, że matka natura wciąż myśli że masz 14 lat i pryszcze możesz mieć. Co za dziadostwo.

6. Teraz puderrrr... wklepujemy, wklepujemy, nie wcieramy. Wytrzyma dzięki temu cały dzień, potwierdzone info.

Już prawie koniec, obiecuję!

7. Zazdroszczę mojemu chłopakowi takich ślicznie zarysowanych kości policzkowych. No ale jak ktoś ma gębę jak płastuga, to sobie jakoś musi radzić. Pudrem do konturowania wykonaj (co oznacza dokładnie zblenduj!) cień tuż pod kością policzkową. Samą kość następnie zaznacz delikatnie różem.

8. A o tu jest miejsce na rozświetlacz w pudrze. Więcej trików z rozświetlaczem opisałam TU

9. Kiss me baby! Ps. Jeśli będziesz delikatnie wklepywać szminkę efekt będzie subtelniejszy, a kolor trwalszy.

Gotowe?

Gotowe!

stylizacja: na dachu

Wskrzeszam z martwych lato w stolicy. Jezusku, jak sobie przypomnę tą sesję, to cud, że mi się mózg nie usmażył. Dobra, dzisiaj się nie rozwodzę, bo i tak jak jest post modowy, to nikt nie czyta tylko ogląda. True story. A więc proszę Pań i Panów, miłęgo oglądania i komentowania! Indżoj!

Podglądaj mój INSTAGRAM po codzienne nowości! Ej, ale nie zapomnij!

Mam na sobie:

sukienka - seconhand (no name)

okulary - Mohito

kolczyki - H&M

buty - deezee.pl

torebka - Mohito

Fot. Krzysiek www.verconer.blogspot.com

rozbieraj się.

FITbreakfast: gofry lowcarb

Tona bitej śmietany, wiśniowa frużelina, maliny, borówki, czekoladowa polewa zawierająca wszystkie pierwiastki radioaktywne dotąd poznane przez człowieka. Brzmi znajomo? Brzmi jak smak polskiego wybrzeża. Brzmi jak gofry. Jupijaj!

No to masz, zrób to sam! W dodatku są fit, proteinfull, lowcalorie, lowcarb, glutenfree, fatfree i tak dalej. Deal with it.

Składniki:

2 jaja

2 łyżki mąki kokosowej

1,5 łyżki innej bezglutenowej mąki (np. ryżowa/jaglana)

50 ml mleczka kokosowego (najlepsze Real Thai)

szczypta sody

1 łyżka odżywki białkowej

Przygotowanie:

1. Zmiksuj wszystko w blenderze. Ciasto powinno być gęstsze niż naleśnikowe.

2. Upiecz w gofrownicy.

3. Wybierz dodatki: Owoce? A może polewa z masła orzechowego zmieszanego z mleczkiem koko?

3. Jedz jedzenie

Smacznego!

coś słodkiego

Halo, Pogotowie, potrzebna insulina dożylnie

1 sposób na to jak się zawieść żeby się nie przewieźć

Niech będzie moja strata. Masz i czytaj.

Ała. Auć. Ałajka.

Bywa tak, że oczekiwania nie spotykają się z rzeczywistością i to jest beznadziejne. Wtedy będą wmawiać Ci, że to nie jest beznadziejne. A jest. Będą mówić następujące frazesy po to, żebyś nie popełnił publicznego harakiri: "czas leczy rany", "masz, napij się", "oj przeżyjesz" itepe, itede. Nuda znowu tego słuchać i to wcale nie pomaga więc przestańcie.
Bywa tak, że to co się dzieje w rzeczywistości jest rozczarowaniem. Powiesz mi - masz ten swój wieczny optymizm i potem masz, ale za swoje. Nie lepiej się mentalnie naszykować na klapę i może akurat pozytywnie zaskoczyć?
Bzdura.
Dlaczego mam nie wierzyć, że może akurat tym razem się uda? Nastawiałabym się z automatu na porażkę nie umiejąc się prawdziwie zaangażować w cokolwiek i podświadomie, własnymi uczynkami sprowadzałabym zagładę na wszystko czego się tylko tknę. Bo nie udąło się już dwadzieścia razy. To przecież i tak się nie uda dwudziesty pierwszy. Idź mi stąd z takim myśleniem, bo normalnie w zęby Ci zasunę.

Co to było za badziewie
Twój durny mózg uruchamia linię produkcyjną bólu. Oto co należy sobie wbić do tego mózgu: ból sam w sobie nie jest złem. Jest okej czuć ten ból, it's okay not to be okay, bo to znaczy, że posiadasz jeszcze jakieś resztki człowieczeństwa.

Bo jeśli nie czujesz żadnego bólu, no to trochę przerąbane. Gdy słyszysz od kogoś: "Nic mnie już nie wzrusza", uciekaj gdzie pieprz rośnie, bo to oznacza, że masz do czynienia z kimś kto sam siebie tłumi. A ludzie, którzy siebie tłumią są martwi w środku. I tak naprawdę bardzo nieszczęśliwi. Nie tylko nie odczuwają bólu, ale automatycznie, nie odczuwają również przyjemności. Jeszcze nie wiedzą, że sami siebie okłamują, ale się kiedyś dowiedzą. Byłam tam, robiłam to, dziękuję, wiecej nie chcę.
Ty (Nie)Szczęśliwcu cierpisz katusze więc ciesz się, że nie jesteś bucem bez empatii. Tak naprawdę jesteś wspaniały i wrażliwy. Jesteś tym lepszym gatunkiem człowieka. Lepszym od tego, który się poddał i zakodował sobie w łepetynie, że nic nie jest ważniejsze od czubka mojego własnego nosa, mam wszystko w dupie, jestem do dupy więc posadzę dupę w chałupie i zamknę ją na klucz od środka to nikt już więcej nie wparuje mi tam z buciorami.

Co teraz z tym badziewiem zrobić

Ból jest oznaką czegoś, co zależy od tego, jak daną sytuację odbierasz.
1. Jeśli uważasz, że straciłeś największy skarb we wszechświecie, ogarnia Cię ślepota na przyszłe możliwości. Nic się nie wydarzy, bo przegapisz wszystkie szanse. Bo tak naprawdę całym sercem więcej nie spróbujesz. The end. Kuniec. Kaput.
2. Ale możesz też stwierdzić: Okejka, nie tracę skarbu wszechświata. To tylko rozczarowanie, że to co myślałem, że jest najcenniejszym skarbem, okazało się wcale nim nie być. I to jest właśnie znacznie mądrzejszy typ bólu do posiadania, ponieważ on oznacza, że to wcale nie było coś właściwego dla mnie. Chociaż boli mnie w ciul od tego brzuch, nie pomaga wiadro Verdinu na strawienie tego wszystkiego, to jednak teraz mogę wyruszyć na poszukiwania tego czegoś odpowiedniego. Czy to nie fascynujące? No to w drogę, to nie gotowanie klusków, że musisz stać nad nimi i pilnować, bo wykipią. Jazda, już Cię tu nie widzę!

Kumasz bazę? Ból pochodzi z zawodu - jesteś zawiedziony, że coś wcale nie było tym czym myślałeś że jest. Z zawodu, a nie z wiary, że straciłeś wszystko co miałeś i to nigdy już nie wróci. To ogromna różnica.

Co robić dalej z tym badziewiem
Człowiek już jest taki głupi i oporny na dostawane nauczki, że jak ten Koziołek-Matołek, może nigdy nie dojść do swojego Pacanowa. A to dlatego, że jego obecny sposób myślenia buduje tendencję, dzięki której łatwo przewidzieć trajektorię przyszłych 10 lat życia. Co więcej, pozwala zobaczyć przeszłe 10 też i nie trzeba mieć do tego kursu z wróżbiarstwa.
Teraz nadchodzi najgorsze i najlepsze jednocześnie - fundamentalną sprawą jest nauczyć się nadawać nowe znaczenie rzeczom z czasem, aby ostatecznie zmienić swoje podejście forever.. Baj de łej, psychoterapeuta powie Ci to samo tylko za 150 za godzinę. U mnie masz za darmo.

Ostatnio tak sobie rozkminiałam, że chyba nie można mieć wszystkiego. Ale ja chcę mieć wszystko. I będę mieć co tylko zechcę. Skąd mam ten niewyczerpywalny rezerwuar determinacji i woli walki o to co dla mnie ważne, nie wiem, nie pytaj. Po prostu chyba wystarczająco mocno wiem czego chcę i to wystarczy.

Lubię się. Lubisz się?

Niby wiesz, że jesteś bla bla bla ważny, akceptowany i kochany przez kumpla, babcię, brata i ciocię Jadzię, a tak na serio czujesz się zupełnie na odwrót. I w lustro nie spoglądasz. Od wielu lat.

Pewnego dnia na kozetce
Siedzi to w Tobie jeszcze z tego beztroskiego okresu, kiedy jedyne o co się martwiłeś to czy iść haratnąć w gałę, czy podymać na składaku. Z perspektywy kilkuletniego krasnala wszystko wyglada dosłownie bardzo inaczej, niż z perspektywy tak zwanego osobnika dorosłego, niektórzy nawet optymistycznie twierdzą, że takie stadium rozwojowe osiąga się po przekroczeniu 18 roku życia. Krasnal rozkminia to co się dzieje nie mogąc mieć pojęcia o co kaman z tym porąbanym światem tak naprawdę, bo nie nabył jeszcze bolesną drogą autopsji zbyt bogatego zestawu doświadczeń. No, może z wyjątkiem nauczki, że fikanie na trzepaku skutkuje strupami na czole przez następne 4 tygodnie. Kieruje się tym co na ślepka zdąży zobaczyć w swoim krótkim żywocie, czyli z automatu ograniczonym zestawem prawd i zdarzeń, z których wyciąga wnioski, które bądź co bądź, kodują się głęboko w jego móżdżku i serduszku na całe życie. Dlatego jak idziesz do psychoterapeuty, bo się boisz własnego cienia, to słyszysz standardowe pytanie o to, czy Cię tata bił jak byłeś mały.

Zakładam, że skoro masz egzystencjalne problemy, to nosisz chlubne miano "dorosłego" więc wszyscy dorośli, z Twoją skromna personą włącznie, jak ta biedna antylopa goniona przez geparda na kenijskiej sawannie, czasem padamy ofiarą tych pochodzących z dzieciństwa, przeterminowanych i zniekształconych przekonań kim jesteśmy. Możesz rozprawiać po czwartym kieliszeczku winka, jaki to nie jesteś ą-ę, ważny, wartościowy i jak zasługujesz na chwałę, cześć i dziękczynienie, ale kiedy stajesz oko w oko z jakąś sytuacją, zachowujesz się jak Gollum z rozdwojeniem jaźni, bo... wychodzi na jaw, że kompletnie w to nie wierzysz! Pozwól, że przypomnę: w przeszłości, w Twojej podświadomosci silnie wyryły się przekonania, na bazie których zbudowałeś swoją samoocenę i życie i które w praktyce kierują Twoimi zachowaniami i emocjami. Mówimy zwłaszcza o tych diabelskimi łapskami ulepionych, tych, co wkurzająco powodują wciąż i wciąż nowe bąble, jak ten nieznośnie natrętny komar. Kiedyś głupi szczyl z II B wyśmiewał się na wuefie przy całej klasie z Twojego sadła, a Ty po tych 20 latach wciaż boisz się ośmieszenia. Wstajesz codziennie rano w obawie, że nie będziesz wystarczająco dobry, bo kiedyś już wielokrotnie nie sprostałeś wymaganiom mamy i dostałeś 4+ zamiast 5 z klasówki z chemii. Boisz się, że znów spijesz się w trzy dupy na imprezie, wywiniesz durną akcję i po raz kolejny wszyscy znajomi w tajemniczych okolicznościach zgubią Twój numer telefonu. Boisz się że Twója druga połówka odejdzie, bo tata miał zawsze dziwnie coś dużo pracy jak chciałeś pograć z nim w karty po szkole więc podświadomie wierzysz, że nie zasługujesz, aby ktokolwiek cię kochał. No i co? To wszystko się dzieje, bo podświadomie swoim zachowaniem do tego doprowadzasz. Powiedzmy, że w czasach gnojem pachnących, sytuacja w kółko się powtarzała w podobny sposób, dlatego Twoja podświadomość wyciągała z tego zależność i kodowała to jako świetą prawdę. Kolejny przykład: kiedyś jak darłeś ryja w niebogłosy w sklepie, to dla świętego spokoju w końcu matka kupowała Ci to upragnione kinder jajko. Zakodowało Ci więc na długie lata: "Dzięki agresji zdobędę to, czego pragnę". Tylko wiesz, zestarzałeś się już i darcie się w sklepie "Mama kup!!!" trochę idiotycznie wygląda. 

Niby tacy dojrzali, ale jednak w głębi duszy jesteśmy przestraszonymi gnojami uczepionymi maminej spódnicy. Ogarnij system: to nie Ty, tylko to przestraszone dziecko wciaż żyjące w Tobie podejmuje decyzje. Zaktualizuj bazę. Jeżeli wciąż opierasz się na starych mapach, nie dojedziesz do celu. Jeżeli nigdy świadomie nie wymieniłeś danych, to znaczy, że wciaż masz mózg sześciolatka. A ile Ty masz lat Człowieku? Dorośnij.
Bardzo łatwo to zrobić. W identyczny sposób jak to się stało dawno temu kiedy byłeś jeszcze świadomościowym niedorozwojem. Zrób to samo. Powtarzaj sobie świeżuśkie fakty, tak jak wtedy, z tymże do momentu, aż zastąpią one te stare. Weź, nie bądź głupi. No, bo tak: uno - skoro zdajesz sobie sprawę, że zamiast ułatwiać, Twoje myślenie utrudnia Ci życie, to weź idź w końcu na łatwiznę. No i due: nikt Ci przecież nie broni wysłać w końcu tego sześciolatka wraz z jego myśleniem na dożywotnie wczasy do babci. Musisz tylko zechcieć.

Wszystko wina pomidorówki

Fajowo całkiem mogłoby być bez tych wszystkich warunków. Dostawałeś dwa pięćdziesiąt na ulubione lody, pod warunkiem, że byłeś grzeczny. Mama Cię chwaliła, pod warunkiem, że ładnie wyczyściłeś talerz z ziemniaków z kotletem, a krzyczała, gdy znowu w swojej ciamajdowatości rozlałeś na stół i siebie samego pomidorówkę z kluskami. Okazywanie Ci dobrych uczuć zawsze było zależne od sytuacji, w których zasługiwałeś na to. Co z tego koduje Twój chory umysł? "Nie ważne jest to jaki jestem, ktoś mnie lubi tylko wtedy gdy zasłużę." No tak, za darmo to można ewentualnie w ryj dostać.
Teraz robisz dokładnie to samo - stawiasz sobie warunki. A oto mój ulubiony: "Jeśli schudnę x kilo, polubię siebie." A gdyby tak... bez warunków? Powiesz mi, no litości, ja przecież mam taki cellulit na tyłku, że kalafior przy nim jest gładki jak ściana. A gdyby tak nie szukać wad, tylko spojrzeć na niego w lustro i powiedzieć, że jaki kalafior jest, każdy widzi? Sęk w tym, że nie musisz niczego zmieniać, żeby siebie kochać. Czas na zmiany przyjdzie później, ale tylko wtedy masz szansę na sukces, gdy zaczniesz być sam dla siebie... przyjacielem.

Miałeś kiedyś zwierzątko? Pamiętasz jak oswajałeś tą maciupcią kulkę z ogonkiem? Jeśli biłeś go, bo sikał Ci na biały dywanik z Ikei, to w końcu zaczął Cię nienawidzić. Z Tobą będzie identyko jeśli sam siebie będziesz ganił za swoje wady. Ciągle skrzyczany za tą nieszczęsną, po dziś dzień rozlewaną pomidorówkę minutę po tym jak tylko wjechała na stół, nie poczułeś zbyt wiele bezwarunkowej miłości i akceptacji tego, że tak już masz i kropka. I oto, Mój Skarbie, jest właśnie to od czego trzeba zacząć. Żeby przestać siebie nienawidzić, daj sam sobie dokładnie to czego od zawsze najbardziej w życiu pragniesz. Daj sobie miłość.
Taki eksperyment: jutro rano idź do lustra, odważ się spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć, tylko koniecznie na głos, słowa: "Kocham Cię". Ciekawe, czy Ci w ogóle przejdą przez gardło.

Work bitch

Jednym uchem wleci, a drugim wyleci, gwarantuję. Tyle badziewnych sytuacji podkopie Twoją wiarę w siebie codziennie, że nic z tego nie będzie. Odpalaj więc tą betoniarkę. Wiem, że brzydzisz się wszelkim wysiłkiem, ale spróbuj chociaż z pełną świadomością trochę potrenować to w co wierzysz. Jeśli chcesz zacząć instynktownie wierzyć w siebie, musisz zalewać to betonem w swojej świadomości milion razy, aż powstanie warstwa nie do przebicia. Wtedy temu staremu, gównianemu JA pod spodem w końcu odetnie dopływ tlenu i zdechnie. Od tego momentu będziesz zawsze pewien co robić w każdej sytuacji. Fajnie, nie?

Z dedykacją dla A.
Wasza Patsycatsy

4 powody dlaczego znowu ci to nie wyszło

Znasz to uczucie, że wiesz jak powinieneś postąpić, a robisz kompletnie na odwrót? Ja znam. Zaraz chyba zdechnę ze śmiechu. Śmiechu przez łzy, bom czasami głupia jak but i ciut ciut.

Jak to się do diabła stało

Istnieją 4 możliwe przyczyny, czemu to się znowu popierdzieliło w Twoim życiu:

1. Nabawiłeś się okresowej ślepoty

Stan rzeczywisty został przysłoniony przez wspaniały ideał wykreowany przez Twój oczadziały mózg. To znaczy, że masz przed sobą osobę, z którą pewnie faktycznie zajebiście Ci się robi bekę z innych ludzi na siłowni. Może macie turbogłęboką jak Rów Mariański intelektualną więź, może lubi ostre sajgonki od Chinola z naprzeciwka i Ty lubisz ostre sajgonki od Chinola z naprzeciwka i oczywiście masz ochotę rzucić się z nią z pazurami, zedrzeć z niej ciuchy i wbić swoje kły w jej nagie, gorące ciało. I ponieważ ma te kilka wartości, na które lecisz jak muszka do słodkiego miodku i ślinka Ci kapie z brody, zaczynasz budować sobie we łbie jej obraz bycia ucieleśnieniem wszystkich snów. Przestajesz widzieć, że jest bucem bez empatii. Przestają Ci przeszkadzać jej włosy pod pachami. I nawet nie zauważasz, że zamiast szczebiotać jak normalni ludzie o dupie maryny, w zasadzie to mało co otwieracie usta do siebie. I na serio, nie wsadzenie głowy w paszczę krokodyla, ale właśnie to jest jedną z najniebezpieczniejszych rzeczy jakie możesz w życiu popełnić. Należy jednakże ogarnąć taką oto sprawę: to, że ktoś jest idealny na papierze, nie musi oznaczać, że jest ideałem dla Ciebie.
Nie. To dwie bardzo różne rzeczy. Tu nie ma znaku równości: mamy podobne wartości = to ta właściwa osoba.  Pomiędzy tymi dwoma istnieje jeszcze właśnie ta ogromna część, gdy ta osoba wybiera Ciebie. Kiedy ma tyle jaj, że powie Ci prosto w Twoją pryszczatą twarz: wiem czego chcę i to właśnie z Tobą chcę się śmiać z Twojej głupoty, rozmawiać godzinami o sensie istnienia, wcinać tłustą pizzę z pieczarkami na łóżku oglądając po raz setny Mroczne Widmo, tańczyć i kochać się do białego rana. Kiedy tego nie ma, ta osoba nie może być ideałem.

2. Nie jesz już ulubionych naleśników z serem, tylko dlatego, że ta osoba ich nie lubi

Wiesz, łatwo jest mieć wymagania, kiedy masz w nosie, czy ktoś się odwróci na pięcie, pójdzie i tyleś go w życiu widział. Ale kiedy naprawdę kogoś pragniesz, właśnie wtedy Twoje betonowe przekonania robią się jakieś takie gumowate, jak źle przygotowane kalmary. Wtedy niepostrzeżenie uginasz się troszku za bardzawo, aby zrobić tej osobie dobrze, bo łudzisz się, że akurat może dzięki temu zasłużysz na ajlawju.
Błąd.
Znów, ignorujesz to, że nie śmieszą Cię w ogóle jego żarty o murzynach. Ignorujesz, gdy robi z Ciebie znów idiotę. Ignorujesz, że "zapomina" odpisać Ci na czterdziestego piątego esemesa. Kompromis, kompromisem, spoko-loko, niech ogląda jak Lewy rąbie w gałę, Ty nie musisz zawsze towarzyszyć w wykrzykiwaniu obelg pod adresem sędziego. Nie ma też konieczności wspólnego wsłuchiwania się w głębię tekstu "Janko, Janeczko" o w pół do pierwszej w nocy. Jednym słowem, a właściwie trzema: lubienia tego samego. Ale jeśli nie chcesz mieć za 2 miesiące przerąbane, warto utrzymywać te same standardy przy ludziach, których pragniesz, a właściwie w szczególności przy ludziach, których pragniesz.
Kiedy za Chiny czegoś nie naginasz i najlepiej jeszcze jasno ględzisz o tym, wtedy ustala się limit. Limit jest seksi. Trzeba się postarać przymknąć japkę i nie deklamować tak zatrważającej ilości tych żartów o murzynach i to staranie się też jest seksi. Pamiętaj czego uczyli w szkole: 2+2=4. Zawsze. Nie dorabiaj do tego filozofii, bo i tak żeby nie wiem co, nigdy nie będzie to 5. Ktoś się źle zachowuje wciąż i wciąż? 2 plus 2 to zawsze 4. Tak już jest i kropka. To jest prawda niezmienialna. Nie ma potrzeby dalej tego analizować.

Skarbie, kiedy ktoś Ci mówi, że nie chce już codziennie patrzeć na Twoją mordę, 2 plus 2 to zawsze 4. Nigdy 5 więc nie poszukuj drugiego dna. Nie ważne jak piękne ma oczy, nie ważne, czy śpicie na łyżeczkę, nie ważne, że na papierze ma wszystko, co sobie tylko wymarzysz. 2 plus 2 to zawsze 4. Ty wolisz w prawo, on w lewo. Kuniec.

3. Zapierdzielasz jak chomik w kołowrotku

Kolejnym efektem ubocznym lubienia kogoś bardzo mocno jest to, że się spieszysz jak Bolt na setkę. Bolt chociaż coś zgarnie na koniec, za to Ty przegrasz wszystko. Oj, nie jest istotne jak prędko nie opanujesz pokusy odkrycia tego co ma pod majtkami i tak dalej, ale rozchodzi się o to, jak dużo i szybko swojego potu i znoju inwestujesz. Nie ma gotowania kolacji z czterech dań na pierwszej randce, nie ma kocham cię na drugiej, nie ma bądź matką moich dzieci na trzeciej. Śmierdzi ta desperacja pewnie już w Gdańsku, chociaż nawet nie ruszyłeś się ze Stolicy. Kompletnie nic Ci to nie da (o czym pisałam w poprzednim poście). Ty już się spłukałeś ze wszystkich oszczędności, a ktoś nie zdążył spróbować nawet zarobić złotówki. Bardziej jest tak, jakby znalazł ją za darmo w paczce czipsów. Nie doceni. Za własne hajsy baluje się najlepiej - kumasz o co cho?

4. Wybierasz wciąż podobne, wadliwe egzemplarze

Tak, są takie. Przypadki beznadziejne. Przypadki oporne. Przypadki niereformowalne. Od których odbijasz się jak groch od ściany, ale i tak głupio wracasz znów i znów. Na krótką metę możesz przeżyć w sumie całkiem mega romans - znów masz fun w weekendowe wieczory i fajne ciało do miętoszenia w weekendowe noce. Ale gdy nareszcie dowiesz się czego właściwie chcesz i załóżmy uznasz, że wolisz jednak kogoś, kogo możesz lubić dłużej niż jeden miesiąc, to wcale nie znaczy, że właśnie ta osoba jest właściwym wyborem, skoro głęboko w serdulu wiesz, że... jej niekoniecznie musi chodzić o to samo i dlatego jest niedostępna jak dla psa kiełbasa. Smuteczek, wiem, bo Ci jakoś na niej paradoksalnie i irracjonalnie zależy, pomimo tego, jakim momentami bucem bez empatii była dla Ciebie. Ja odstawiam taką osobę na półkę oznaczoną Dalecy Przyjaciele. No weź, między Wami tak naprawdę nigdy nic poważnego nie było, rozjechało się, ale skoro nie porozdzieraliście się na strzępy i skoro tak lubicie razem wcinać te sajgonki, to zlituj się i dorośnij, nie ma powodu, aby melodramatycznie palić mosty jak w filmie amerykańskim i zachowywać się jak gówniarz z fochem. Just sayin'.
No ale skoro wolałbyś coś z dłuższą datą przydatności do użytkowania, to niezbędne będzie zapuszczenie się pomiędzy nieznane dotąd regały i rozważenie nabycia egzemplarza z innej niż wcześniej półki. Takiego, który zaproponuje Ci fascynującą wycieczkę dookoła świata, a nie do Muzeum Ziemi Podlaskiej. Kogoś, kto nie widzi Cię tylko jako rozdział w swojej książce.

Jak do diabła zdjąć tą klątwę

Szczerze? To proszę, zaoszczędzę Ci sporo czasu: Nawet setki kilometrów własnych wyprutych żył dla osoby, która po prostu NIE CHCE i tyle, nie doprowadzi do Twojego szczęścia.
Jeśli bedziesz miał graniczące z cudem szczęście w życiu, może w końcu trafisz kiedyś na kogoś, kto będzie gotów wypruć swoje dla Ciebie. A kiedy trafisz, najpierw odtańcz triumfalny taniec, a potem natychmiast zbieraj dupę w troki i myśl mózgiem, a nie jakimkolwiek innym organem. Pamiętaj, że masz swoje potrzeby i wybieraj zgodnie z nimi. A przede wszystkim od samego początku pozwalaj powoli wykluwać się temu motylowi, albo na wstępie pozbawisz tlenu poczwarkę. Za jakiś czas boleśnie udusisz się razem z nią, żeby ostatecznie zdać sobie sprawę, że tak naprawdę to nic się nawet nie zdążyło zacząć.

P.S. Jeśli jesteś mężczyzną i to głodnym wiedzy, dodatkowa lektura RANDKOWEGO PORADNIKA DLA PANÓW odmieni Twoje życie. Czytaj, bo to post, który odniósł największy sukces na tym blogu, a to już coś znaczy. Enjoy!

validation kills

Przykro mi. Po prostu, najnormalniej w świecie przykro. Przykro w opór. Mrugam intensywnie, bo coś mnie oczy pieką i przełykam ślinę, może uda się połknąć tego kartofla. "Nie waż się zmieniać, Patrycja. Nie waż się nawet o tym myśleć".

Ja pierdole, ale się porobiło.

Weź mnie doceń

Pewnego dnia usłyszałam od kogoś słowa: "Jesteś dobrym człowiekiem". Badummm! Czekaj, wait, what?! Że piękna, zdolna, bystra, że seksowna, że uśmiech z Hollywoodu, że nogi do nieba, że tyłek jak kuleczki lodów, że włosy jak z reklamy Pantene to słyszałam tyle razy, że wiesz co, chyba nabawiłam się niekontrolowanego tiku wywracania oczami. Ale... tak wspaniałym komplementem jeszcze nikt mnie w ciągu całego życia nie obdarował. Bo mam jakoś tak, że te dotyczące tzw. aparycji mnie nie podniecają. A tu koparka mi opadła i nie mogę jej uruchomić, bo chyba gdzieś zgubiłam klucz do stacyjki. Łał.

Po zasłyszeniu tych słów nastąpiło automatyczne zainicjowanie typowego dla mnie procesu rozkminiania. Zdarza mi się używać mózgu całkiem często, chyba że wchodzę w stan duchowej agonii, wtedy pozostają mi tylko durnowate pomysły oraz instynkty, z wyjątkiem tego samozachowawczego. Siedzę, kminię, ej, serio taka jestem?
Hmm... Dobra, mam. To będzie szło jakoś tak: Jestem przecież naprawdę wspaniałą osobą. Boże, nic z tego nie rozumiem... Może faktycznie jestem dobra dla wszystkich wokoło, tylko... z jednym małym wyjąteczkiem - siebie samej?
Normalka w moim już straconym chyba przypadku -  taka jestem i kropka, że jak coś mi się ubzdura w łepetynie, to najpierw reszta świata, a na końcu ja. Zapominam o sobie. Daję daję daję, a guzik dostaję wzamian. I czekam bezskutecznie na docenienie swoich heroicznych czynów. A rozchodzi się o to, Mili Państwo, żeby właśnie nie czekać.

Żebrolajki

Weź już nie oszukuj. Wiele razy idziesz koło Centralnego i zerkasz z obojętnością na tego bosego żebraka siedzącego gdzieś w kącie przy schodach. Jesteś takim właśnie żebrakiem, któremu każdy daje byle co - im intensywniej żebrzesz, tym więcej beznadziejnych jednogroszówek ktoś Ci wrzuci do kubeczka. I tak ciułasz i ciułasz te groszowe, praktycznie bezwartościowe komplementy w nadziei, że uciułasz kiedyś na prawdziwą wiarę w siebie.

Daj swipe'a. Zauważ moje ładne oczy. Zareaguj "haha" na moje słowa, uff... na szczęście mam jeszcze jakieś poczucie humoru. Napisz, napisz do mnie na drugi dzień. Pokaż, że cię obchodzi z ilu jajek jadłam jajecznicę na śniadanie i że kawa jest fuj, bo smakuje jak ziemia z wodą... Wiesz co? Tak sobie myślę, że jeśli masz wrażenie, że to o Tobie, to zastanowiłabym się zupełnie na serio, na czym w istocie budujesz swoją samoocenę. Na tym co ktoś o Tobie myśli, czy na tym, co Ty tak naprawdę myślisz o sobie?
No i co? Założę się, że swipe'ujesz, bo potrzebujesz, aby ktoś nieznajomy Cię przekonał, że jednak nie jesteś takim masakrycznym nieudacznikiem. 

Validation kills

Nie wiem jak Ty, ale ja nie wchodzę na Tindera, żeby zbierać swipe'y w prawo. Nie polepsza mi to humoru, a wręcz pogarsza. Tak jakoś mam, że wzrost ich ilości nie powoduje wprostproporcjonalnego wzrostu mojego poczucia samozajebistości.
W momencie, w którym pękła skarbonka, wysypały się uciułane grosze. Patrzę na nie - no nie, niemożliwe! I... to wszystko? Ar-i-es-pi-i-si-ti, jak śpiewała Aretha Franklin. Koniec z badziewiem, nie zadowalają mnie już te blaszane jednogroszówki. Chcę milion dolarów. Nie odczuwam presji potwierdzania mojej wartości beznadziejnymi złociakami, bo ją doskonale znam. Tylko wiesz, czasami o niej zapominam. Przykro w opór, zaciskam usta i z bólem, ale połykam jednak ten kartofel: Mogę się zmienić i mieć wywalone ze skutkiem natychmiastowym. Ale ja nie umiem mieć wywalone. Bo taka jestem. Jestem dobra. I w sumie... to jest super.

Przyjaciele krzyczeli na mnie dużo. Biedni, wykupili pewnie cały zapas Halls'ów w sklepie pod moim blokiem na swoje pozdzierane gardła. "Kobieto, zobacz jaka Ty jesteś! Zasługujesz na najlepsze, nie sądzisz"? Jezusmaria, daj mi spokój, ja nie wiem na co ja zasługuję. Natomiast wiem na pewno, że nie chcę Twoich oklasków za swoją zajebistość. Nie potrzebuję Twojego validation. Po prostu... pozwól mi być kim jestem, zajebistą sobą, a zobaczysz!

patsycatsy w kenii: the movie

Karibu!

Ruda kręci jak szalona! Zdjęcia robię, bo lubię i kropka, ale jest przecież coś jeszcze tak wspaniałego jak filmy! Długo czekałam na ten moment, aby się z Wami tym podzielić więc bez paplaniny dzisiaj, boście się ostatnio naczytali na tym blogu więcej niż przez cały rok, wciskajcie play KONIECZNIE KLIKAJĄC na nazwę filmu, co bezpośrednio Was przekieruje na YT, bo HD i te sprawy i oglądajcie, boo... proszę Państwa, oto przed Wami wideorelacja z Kenii! Film, w który zainwestowałam wiele godzin i 1/2 serca. A tylko 1/2 dlategoż, że druga 1/2 została w Kenii.

UWAGA: Co zostało zobaczone, nie może zostać odzobaczone! Materiał zawiera moją facjatę. Bez makijażu. Przed użyciem skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

Obejrzyj do końca i napisz na dole koniecznie jakie wrażenia! Enjoy!

Kocham Was, Patsycatsy

poleciałam do kenii cz.2

Dziś obiecana, druga część postu poświęconego Kenii. Cholera! Sama nie wierzyłam, że to wszystko istnieje dopóki moje gały nie ujrzały! Krajobrazy rodem z pocztówki, soczysta zieleń kontrastująca z czerwienią ziemi, a jedyne czego brakowało, to narracji Krystyny Czubówny... Czytaj zatem dalej, pozwól mi być Twoją Krystyną przez te parę minut!

Safari oznacza podróż. Ku wolności.

Godzina 05:30 rano, jeszcze ciemno, bo dzień na równiku trwa od 6-tej do 6-tej. Wsiadam do rozklekotanej Toyoty z napędem 4x4, w której ja samotna rodzynka spędzę następne dwa dni z dwiema parami znajomych. Oj tam, dupa z tym, sama-niesama dziarsko poprawiam kapelusz na głowie i pasek od Canona na szyi. Śmierdzę niemiłosiernie Muggą na komary, ale co z tego - jadę na safari, na malarię pochoruję se później. Telepiemy się przez okoliczne wioski przy głównej drodze prowadzącej do Mombasy. Gwarne życie przy akompaniamencie klaksonów już się dawno rozpoczęło w blaszanych straganach, a handel kokosami, mango i starymi dętkami od roweru kwitnie w najlepsze. Trzymaj, łapaj, padnij! Kto jedzie, ten jedzie i wyprzedza na trzeciego, a kto nie jedzie, ten stoi - to jedyne zasady ruchu drogowego obowiązujące w Kenii. Bierz miejscowego kierowcę, a jak nie, to przed wyjazdem lepiej nie zapomnij odmówić ze trzy Zdrowaśki na zaś i zapakować do bagażu znicza. Na swój grób. Nasz kierowca ma na imię Pascal i jest spoko ziomem.

No nic nie zrobisz człowieku, wszystkie drogi z Południowego Wybrzeża prowadzą do Mombasy więc musisz podjąć heroiczną próbę przeciśnięcia się przez jej ulice nie zabijając niechcący na trasie jakiegoś przechodnia, który sobie po prostu lezie środkiem, bo może. W tym mieście przejście dla pieszych jest absolutnie zbędnym wynalazkiem. Podobnie jak i most więc nareszcie docieramy na sławietny prom w Mombasie. Ludziów jak mrówków, no i znów są mili, jak na złość. Przylepiam swoją spoconą facjatę do szyby naszej kosmicznej komety z napędem na cztery koła, bo widzę Kenijkę w żółtej jak słońce sukni. Zazdroszczę jej pięknej, ciemnej skóry, bo taki bledziuch jak ja w żółtym wygląda jak wyliniały kurczak. Dłuższą chwilę obserwuję jak zręcznie zawija swojego synka w chustę. Taki dziecio-plecak. Spotykamy się wzrokiem. I nagle ona się do mnie uśmiecha i mi macha. Odwzajemniam uśmiech i po chwili doznaję szoku kulturowego - ja jak jadę rano do roboty to jedyne co dostanę od innego Homo Sapiens w stołecznym autobusie Zarządu Komunikacji Miejskiej to chłodne spojrzenie treści: "HĘ? Masz problemy psychiczne, czy coś?" Trochę szkoda, bo tylko chciałam powiedzieć, że ci ptak zrobił kupę na bluzkę.

Jedziemy kilka dobrych godzin. Trochę kimam z upału, ale nie zabardzo, bo od jakiś dwudziestu lat budują drogę za Mombasą i przez dobre naście kilometrów musimy jechać po takich kocich łbach, że roczny zapas Aviomarinu to byłoby zdecydowanie za mało. Kiedy wreszcie przekraczamy granicę Tsavo East, malowniczego, dzikiego parku narodowego, gdzie obiecali nam safari jak z National Geographic, kończy się niszczycielski wpływ człowieka i zalega przyjemna cisza. Nagle przed naszymi oczyma stają drzewa akacjowe, ogromne opuncje i ruda jak mój łeb ziemia. Jedziemy wgłąb parku, a ja czuję się jak w filmie przyrodniczym. Niesamowite. Są słonie! Drzemy japy do Pascala, żeby zatrzymał samochód. Na pewno wystraszyliśmy wszystkie stada antylop w promieniu 10 km. Fotografuję jak szalona. Po drodze widzimy jeszcze żyrafy wysokości szafy, albo trzech. Antylopy, gazele i czarne zebry w białe paski (ha, zagadka rozwikłana!) Napotykamy lwice przy drodze. Wyłączamy silnik. Przedziwny i piękny krajobraz zmienia się wraz z pokonywanymi przez nas długimi kilometrami, które w Afryce są jakieś takie dłuższe. Bujna zieleń przemienia się w bezkresne trawiaste równiny, aby później zaskoczyć wysuszoną glebą z kilkoma kępkami roślinek i samotnym baobabem pośrodku.

Zmęczeni wcinamy lunch w hotelu na środku sawanny, gdzie spędzimy dzisiejszą noc: ryba, ryż, warzywa i obowiązkowo mango na deser. Cholera, znowu ten sok z marakuji. Piję hektolitry. Dla mnie doświadczenie jedzenia w Kenii to była eksplozja nowych smaków, które spodobałyby się zwłaszcza amatorom sycących dań, aromatycznych sosów i wyrazistych przypraw. Czasem jadłam coś nie wiedząc nawet co jem, jednak jednego jestem pewna - było to pyszne. I a propos ukochanych pyr, to powiem tyle - oni wiedzą jak je przyrządzać na milion sposobów, a najlepsze były takie smażone talarki w nie-wiem-z-czego cieście z sosem tamaryndowym. Ponieważ ku memu ukontentowaniu, szef kuchni mojego hotelu, którego miałam przyjemność osobiście blisko poznać, jest Hindusem, pewnego wieczoru dostałam od niego osobistego kelnera, świeżą wodę z kokosa i indywidualnie przygotowane, indyjskie, piekielne curry z krabem. Takim ze szczypcami, w pikantnym sosie z kurkumą, kminem i kolendrą. Nieprawdopodobne doznanie. To właśnie w Kenii pierwszy raz w życiu jadłam okrę, ośmiornicę i kraba.
Najbardziej jednak zapadł mi w pamięć smak Wasini, o której wspominałam już w poprzednim poście. Przypływamy na wyspę, gdzie wita nas serdeczny, bardzo ubogo ubrany Keniczyk i zaprasza do przystrojonego kwiatami stołu w miejscowej restauracji przy plaży. Wcinam kraba i pieczoną rybę z kokosowym ryżem, chlebkami chapati i najpyszniejszym sosem pomidorowo-kokosowym, jaki w życiu jadłam patrząc na rajski ocean i kołyszące się na nim rybackie łódeczki z mangowego drzewa.

Po południu ruszamy na drugi game drive. Słońce chyli się ku zachodowi, a my dojeżdżamy do podnóża gór. Patrzę na stado czerwonych słoni, które mam w odległości jakiś 5 metrów, ciepły wiatr owiewa mi twarz i oddycham głęboko... Ogromne słońce za moment zniknie za majestatycznymi wzgórzami, a mi łzy nabiegają do oczu. Przychodzi mi do głowy myśl: To co widziałam w zoo to jakaś zabiedzona karykatura. Właśnie stoi przede mną zdrowy, piękny słoń. Mieszkający w swoim domu. Szczęśliwy. Wolny. A ten słoń w zoo, to taka metafora...
Bajasz, że jesteś wolnym człowiekiem, bo ktoś ci tak napisał w konstytucji, ale w istocie to nieprawda. Bo prawda jest taka, że jesteś uwiązany. Do mentalności kraju w którym mieszkasz, do norm społecznych, do jakiś narzuconych ci wymagań. Nie wiesz tak naprawdę co to jest żyjąc zamkniety w polskiej, małostkowej rzeczywistości i tym ksenofobicznym zaduchu. W kraju, na fladze którego powinna widnieć twarz malkontenta. Siedzisz w tym i podświadomie... stajesz się taki sam - jesteś taką pesymistyczną, leniwą kluchą i marudą.  Auć, wybacz. Nie jesteś sobą, jesteś taki jak wszyscy.
I patrz jak wygląda Twój dzień - spełniasz codziennie czyjeś oczekiwania. Ciągle coś musisz. Bo tak jest dobrze. Bo tak trzeba i wypada. Bo jak nie to co? Jak mnie to wkurza!
Sam sobie również narzucasz ograniczenia, które w rzeczywistości są czyjeś, bo ktoś Ci je kiedyś wpoił. Ktoś powiedział, że na coś nie zasługujesz? Że Ci nie wolno? Więc poddajesz się na starcie. Nawet nie próbujesz sięgnąć po to czego chcesz, bo myślisz, że nie dasz rady. Dałeś sobie to wmówić! I czyje wymagania spełniasz tak naprawdę? Jego, a nie swoje! Nie dajesz sobie szansy, aby być szczęśliwym. Nie ma nic gorszego. Wywal to wszystko za siebie i zastanów się jak tak naprawdę ważne dla Ciebie jest co TY czujesz, czego TY najbardziej chcesz? 
Nie bądź jak ten słoń w zoo, którego ktoś zamknął. Bądź jak słoń na wolności. Wolność to życie po swojemu.

Okna mojego pokoju wychodziły na wodopój, gdzie następnego poranka, o świcie, ujrzałam gigantyczne wschodzące słońce i stadko antylop, które bezszelestnie piło wodę z jeziorka. Biorę długi prysznic, a spływająca ze mnie woda jest ruda od pyłu. Słyszę w oddali trąbienie słonia. Jutro czeka mnie wspaniała droga powrotna przez Tsavo do Diani.

Jambo bwana i delfiny.

Ludzie wybałuszają na mnie oczy - Patrycja, ty to jesteś twardy zawodnik! Jeden dzień odpoczynku i ruszam na kolejną wyprawę. Płynę tradycyjnym afrykańskim dhow'em wzdłuż wybrzeża wyspy Wasini, a teraz zamknij oczy i wyobraź sobie tropikalną wyspę - taki właśnie widok miałam przed oczyma, a najprawdziwsze delfiny odprowadzają nas do samej rafy. Dostaję kapok, maskę i wskakuję do oceanu ciepłego jak zupa. Obdzieram sobie przy tym solidnie nogę o łódź. Sierota ja (ej, ktoś przed chwilą mówił, że tu są rekiny?) Oceaniczna sól wyżera mi ranę, ale ja i tak nic nie czuję, bo widok rekopensuje mi wszystko. Zanurzam głowę i widzę ogromne różowe koralowce. Łzy płyną mi z oczu do maski. Zobaczyć rafę koralową - odhaczam z listy "Rzeczy do zrobienia w życiu".
Na Wasini są dwie wioski. Nie ma internetu. Nie ma czasu na głupoty. Jest do jedzenia to, co da ocean, jest urodzajna, tropikalna roślinność. I spokojne życie. Z dala od koszmarów życia ucywilizowanego.

Wracam do hotelu. Pierwszy tydzień wyjazdu przeleciał w oka mgnieniu, ale na szczęście mam jeszcze drugi. Siedzę już kolejny dzień na tym leżaku i tak sobie myślę, że mi się w sumie chyba trochę nudzi. Więc poszłam snurkować na przeciwko hotelu. Dzień jak co dzień. Pływa ze mną młody Kenijczyk, przedstawia się jako Kuku, wyławia i pokazuje nam różne morskie stwory. Dotykam jeżowca i karmię ławiczki pasiastych rybek. Kuku daje mi do ręki szpiczastą muszelkę - patrzę, a z niej gramoli się przecudnej urody krab - elektryczno-błękitny, z żółtymi oczkami i czerwonymi szczypcami. Ktoś wziął kredki i go pokolorował. Na bank.

Jest koniec wyjazdu, ciepły wieczór, zachód słońca i miła bryza, ocean szumi kojąco, a ja siedzę na białym piasku i płaczę. Już wiem co się stanie, jak wrócę. I jest mi bardzo przykro.

No i jestem z powrotem tutaj. Boże, tyle mam jeszcze w życiu do zrobienia...
W Kenii odkryłam w sobie pokłady odwagi, o których do tej pory nie wiedziałam. Umocniłam swoją pewność siebie i uwierzyłam w to, że warto robić WSZYSTKO, aby spełniać marzenia. Nie żałuję samotnej podróży, nie żałuję wydanych pieniędzy, nie żałuje niczego. Z wyjątkiem jednego - że trzeba było wrócić ze świata Hakuna Matata do tej dosłownie szarej i smutnej jak ja Warszawy, gdzie moje życie nagle potoczyło sie nie tak jak najbardziej bym pragnęła.

Ale wiesz co? Dam radę. Zawsze daję. To gdzie jedziesz ze mną za rok?

Dziękuję OGUTU SAFARI za przygodę życia.

Patsycatsy