validation kills

Przykro mi. Po prostu, najnormalniej w świecie przykro. Przykro w opór. Mrugam intensywnie, bo coś mnie oczy pieką i przełykam ślinę, może uda się połknąć tego kartofla. "Nie waż się zmieniać, Patrycja. Nie waż się nawet o tym myśleć".

Ja pierdole, ale się porobiło.

Weź mnie doceń

Pewnego dnia usłyszałam od kogoś słowa: "Jesteś dobrym człowiekiem". Badummm! Czekaj, wait, what?! Że piękna, zdolna, bystra, że seksowna, że uśmiech z Hollywoodu, że nogi do nieba, że tyłek jak kuleczki lodów, że włosy jak z reklamy Pantene to słyszałam tyle razy, że wiesz co, chyba nabawiłam się niekontrolowanego tiku wywracania oczami. Ale... tak wspaniałym komplementem jeszcze nikt mnie w ciągu całego życia nie obdarował. Bo mam jakoś tak, że te dotyczące tzw. aparycji mnie nie podniecają. A tu koparka mi opadła i nie mogę jej uruchomić, bo chyba gdzieś zgubiłam klucz do stacyjki. Łał.

Po zasłyszeniu tych słów nastąpiło automatyczne zainicjowanie typowego dla mnie procesu rozkminiania. Zdarza mi się używać mózgu całkiem często, chyba że wchodzę w stan duchowej agonii, wtedy pozostają mi tylko durnowate pomysły oraz instynkty, z wyjątkiem tego samozachowawczego. Siedzę, kminię, ej, serio taka jestem?
Hmm... Dobra, mam. To będzie szło jakoś tak: Jestem przecież naprawdę wspaniałą osobą. Boże, nic z tego nie rozumiem... Może faktycznie jestem dobra dla wszystkich wokoło, tylko... z jednym małym wyjąteczkiem - siebie samej?
Normalka w moim już straconym chyba przypadku -  taka jestem i kropka, że jak coś mi się ubzdura w łepetynie, to najpierw reszta świata, a na końcu ja. Zapominam o sobie. Daję daję daję, a guzik dostaję wzamian. I czekam bezskutecznie na docenienie swoich heroicznych czynów. A rozchodzi się o to, Mili Państwo, żeby właśnie nie czekać.

Żebrolajki

Weź już nie oszukuj. Wiele razy idziesz koło Centralnego i zerkasz z obojętnością na tego bosego żebraka siedzącego gdzieś w kącie przy schodach. Jesteś takim właśnie żebrakiem, któremu każdy daje byle co - im intensywniej żebrzesz, tym więcej beznadziejnych jednogroszówek ktoś Ci wrzuci do kubeczka. I tak ciułasz i ciułasz te groszowe, praktycznie bezwartościowe komplementy w nadziei, że uciułasz kiedyś na prawdziwą wiarę w siebie.

Daj swipe'a. Zauważ moje ładne oczy. Zareaguj "haha" na moje słowa, uff... na szczęście mam jeszcze jakieś poczucie humoru. Napisz, napisz do mnie na drugi dzień. Pokaż, że cię obchodzi z ilu jajek jadłam jajecznicę na śniadanie i że kawa jest fuj, bo smakuje jak ziemia z wodą... Wiesz co? Tak sobie myślę, że jeśli masz wrażenie, że to o Tobie, to zastanowiłabym się zupełnie na serio, na czym w istocie budujesz swoją samoocenę. Na tym co ktoś o Tobie myśli, czy na tym, co Ty tak naprawdę myślisz o sobie?
No i co? Założę się, że swipe'ujesz, bo potrzebujesz, aby ktoś nieznajomy Cię przekonał, że jednak nie jesteś takim masakrycznym nieudacznikiem. 

Validation kills

Nie wiem jak Ty, ale ja nie wchodzę na Tindera, żeby zbierać swipe'y w prawo. Nie polepsza mi to humoru, a wręcz pogarsza. Tak jakoś mam, że wzrost ich ilości nie powoduje wprostproporcjonalnego wzrostu mojego poczucia samozajebistości.
W momencie, w którym pękła skarbonka, wysypały się uciułane grosze. Patrzę na nie - no nie, niemożliwe! I... to wszystko? Ar-i-es-pi-i-si-ti, jak śpiewała Aretha Franklin. Koniec z badziewiem, nie zadowalają mnie już te blaszane jednogroszówki. Chcę milion dolarów. Nie odczuwam presji potwierdzania mojej wartości beznadziejnymi złociakami, bo ją doskonale znam. Tylko wiesz, czasami o niej zapominam. Przykro w opór, zaciskam usta i z bólem, ale połykam jednak ten kartofel: Mogę się zmienić i mieć wywalone ze skutkiem natychmiastowym. Ale ja nie umiem mieć wywalone. Bo taka jestem. Jestem dobra. I w sumie... to jest super.

Przyjaciele krzyczeli na mnie dużo. Biedni, wykupili pewnie cały zapas Halls'ów w sklepie pod moim blokiem na swoje pozdzierane gardła. "Kobieto, zobacz jaka Ty jesteś! Zasługujesz na najlepsze, nie sądzisz"? Jezusmaria, daj mi spokój, ja nie wiem na co ja zasługuję. Natomiast wiem na pewno, że nie chcę Twoich oklasków za swoją zajebistość. Nie potrzebuję Twojego validation. Po prostu... pozwól mi być kim jestem, zajebistą sobą, a zobaczysz!