validation kills

Przykro mi. Po prostu, najnormalniej w świecie przykro. Przykro w opór. Mrugam intensywnie, bo coś mnie oczy pieką i przełykam ślinę, może uda się połknąć tego kartofla. "Nie waż się zmieniać, Patrycja. Nie waż się nawet o tym myśleć".

Ja pierdole, ale się porobiło.

Weź mnie doceń

Pewnego dnia usłyszałam od kogoś słowa: "Jesteś dobrym człowiekiem". Badummm! Czekaj, wait, what?! Że piękna, zdolna, bystra, że seksowna, że uśmiech z Hollywoodu, że nogi do nieba, że tyłek jak kuleczki lodów, że włosy jak z reklamy Pantene to słyszałam tyle razy, że wiesz co, chyba nabawiłam się niekontrolowanego tiku wywracania oczami. Ale... tak wspaniałym komplementem jeszcze nikt mnie w ciągu całego życia nie obdarował. Bo mam jakoś tak, że te dotyczące tzw. aparycji mnie nie podniecają. A tu koparka mi opadła i nie mogę jej uruchomić, bo chyba gdzieś zgubiłam klucz do stacyjki. Łał.

Po zasłyszeniu tych słów nastąpiło automatyczne zainicjowanie typowego dla mnie procesu rozkminiania. Zdarza mi się używać mózgu całkiem często, chyba że wchodzę w stan duchowej agonii, wtedy pozostają mi tylko durnowate pomysły oraz instynkty, z wyjątkiem tego samozachowawczego. Siedzę, kminię, ej, serio taka jestem?
Hmm... Dobra, mam. To będzie szło jakoś tak: Jestem przecież naprawdę wspaniałą osobą. Boże, nic z tego nie rozumiem... Może faktycznie jestem dobra dla wszystkich wokoło, tylko... z jednym małym wyjąteczkiem - siebie samej?
Normalka w moim już straconym chyba przypadku -  taka jestem i kropka, że jak coś mi się ubzdura w łepetynie, to najpierw reszta świata, a na końcu ja. Zapominam o sobie. Daję daję daję, a guzik dostaję wzamian. I czekam bezskutecznie na docenienie swoich heroicznych czynów. A rozchodzi się o to, Mili Państwo, żeby właśnie nie czekać.

Żebrolajki

Weź już nie oszukuj. Wiele razy idziesz koło Centralnego i zerkasz z obojętnością na tego bosego żebraka siedzącego gdzieś w kącie przy schodach. Jesteś takim właśnie żebrakiem, któremu każdy daje byle co - im intensywniej żebrzesz, tym więcej beznadziejnych jednogroszówek ktoś Ci wrzuci do kubeczka. I tak ciułasz i ciułasz te groszowe, praktycznie bezwartościowe komplementy w nadziei, że uciułasz kiedyś na prawdziwą wiarę w siebie.

Daj swipe'a. Zauważ moje ładne oczy. Zareaguj "haha" na moje słowa, uff... na szczęście mam jeszcze jakieś poczucie humoru. Napisz, napisz do mnie na drugi dzień. Pokaż, że cię obchodzi z ilu jajek jadłam jajecznicę na śniadanie i że kawa jest fuj, bo smakuje jak ziemia z wodą... Wiesz co? Tak sobie myślę, że jeśli masz wrażenie, że to o Tobie, to zastanowiłabym się zupełnie na serio, na czym w istocie budujesz swoją samoocenę. Na tym co ktoś o Tobie myśli, czy na tym, co Ty tak naprawdę myślisz o sobie?
No i co? Założę się, że swipe'ujesz, bo potrzebujesz, aby ktoś nieznajomy Cię przekonał, że jednak nie jesteś takim masakrycznym nieudacznikiem. 

Validation kills

Nie wiem jak Ty, ale ja nie wchodzę na Tindera, żeby zbierać swipe'y w prawo. Nie polepsza mi to humoru, a wręcz pogarsza. Tak jakoś mam, że wzrost ich ilości nie powoduje wprostproporcjonalnego wzrostu mojego poczucia samozajebistości.
W momencie, w którym pękła skarbonka, wysypały się uciułane grosze. Patrzę na nie - no nie, niemożliwe! I... to wszystko? Ar-i-es-pi-i-si-ti, jak śpiewała Aretha Franklin. Koniec z badziewiem, nie zadowalają mnie już te blaszane jednogroszówki. Chcę milion dolarów. Nie odczuwam presji potwierdzania mojej wartości beznadziejnymi złociakami, bo ją doskonale znam. Tylko wiesz, czasami o niej zapominam. Przykro w opór, zaciskam usta i z bólem, ale połykam jednak ten kartofel: Mogę się zmienić i mieć wywalone ze skutkiem natychmiastowym. Ale ja nie umiem mieć wywalone. Bo taka jestem. Jestem dobra. I w sumie... to jest super.

Przyjaciele krzyczeli na mnie dużo. Biedni, wykupili pewnie cały zapas Halls'ów w sklepie pod moim blokiem na swoje pozdzierane gardła. "Kobieto, zobacz jaka Ty jesteś! Zasługujesz na najlepsze, nie sądzisz"? Jezusmaria, daj mi spokój, ja nie wiem na co ja zasługuję. Natomiast wiem na pewno, że nie chcę Twoich oklasków za swoją zajebistość. Nie potrzebuję Twojego validation. Po prostu... pozwól mi być kim jestem, zajebistą sobą, a zobaczysz!

patsycatsy w kenii: the movie

Karibu!

Ruda kręci jak szalona! Zdjęcia robię, bo lubię i kropka, ale jest przecież coś jeszcze tak wspaniałego jak filmy! Długo czekałam na ten moment, aby się z Wami tym podzielić więc bez paplaniny dzisiaj, boście się ostatnio naczytali na tym blogu więcej niż przez cały rok, wciskajcie play KONIECZNIE KLIKAJĄC na nazwę filmu, co bezpośrednio Was przekieruje na YT, bo HD i te sprawy i oglądajcie, boo... proszę Państwa, oto przed Wami wideorelacja z Kenii! Film, w który zainwestowałam wiele godzin i 1/2 serca. A tylko 1/2 dlategoż, że druga 1/2 została w Kenii.

UWAGA: Co zostało zobaczone, nie może zostać odzobaczone! Materiał zawiera moją facjatę. Bez makijażu. Przed użyciem skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą.

Obejrzyj do końca i napisz na dole koniecznie jakie wrażenia! Enjoy!

Kocham Was, Patsycatsy

poleciałam do kenii cz.2

Dziś obiecana, druga część postu poświęconego Kenii. Cholera! Sama nie wierzyłam, że to wszystko istnieje dopóki moje gały nie ujrzały! Krajobrazy rodem z pocztówki, soczysta zieleń kontrastująca z czerwienią ziemi, a jedyne czego brakowało, to narracji Krystyny Czubówny... Czytaj zatem dalej, pozwól mi być Twoją Krystyną przez te parę minut!

Safari oznacza podróż. Ku wolności.

Godzina 05:30 rano, jeszcze ciemno, bo dzień na równiku trwa od 6-tej do 6-tej. Wsiadam do rozklekotanej Toyoty z napędem 4x4, w której ja samotna rodzynka spędzę następne dwa dni z dwiema parami znajomych. Oj tam, dupa z tym, sama-niesama dziarsko poprawiam kapelusz na głowie i pasek od Canona na szyi. Śmierdzę niemiłosiernie Muggą na komary, ale co z tego - jadę na safari, na malarię pochoruję se później. Telepiemy się przez okoliczne wioski przy głównej drodze prowadzącej do Mombasy. Gwarne życie przy akompaniamencie klaksonów już się dawno rozpoczęło w blaszanych straganach, a handel kokosami, mango i starymi dętkami od roweru kwitnie w najlepsze. Trzymaj, łapaj, padnij! Kto jedzie, ten jedzie i wyprzedza na trzeciego, a kto nie jedzie, ten stoi - to jedyne zasady ruchu drogowego obowiązujące w Kenii. Bierz miejscowego kierowcę, a jak nie, to przed wyjazdem lepiej nie zapomnij odmówić ze trzy Zdrowaśki na zaś i zapakować do bagażu znicza. Na swój grób. Nasz kierowca ma na imię Pascal i jest spoko ziomem.

No nic nie zrobisz człowieku, wszystkie drogi z Południowego Wybrzeża prowadzą do Mombasy więc musisz podjąć heroiczną próbę przeciśnięcia się przez jej ulice nie zabijając niechcący na trasie jakiegoś przechodnia, który sobie po prostu lezie środkiem, bo może. W tym mieście przejście dla pieszych jest absolutnie zbędnym wynalazkiem. Podobnie jak i most więc nareszcie docieramy na sławietny prom w Mombasie. Ludziów jak mrówków, no i znów są mili, jak na złość. Przylepiam swoją spoconą facjatę do szyby naszej kosmicznej komety z napędem na cztery koła, bo widzę Kenijkę w żółtej jak słońce sukni. Zazdroszczę jej pięknej, ciemnej skóry, bo taki bledziuch jak ja w żółtym wygląda jak wyliniały kurczak. Dłuższą chwilę obserwuję jak zręcznie zawija swojego synka w chustę. Taki dziecio-plecak. Spotykamy się wzrokiem. I nagle ona się do mnie uśmiecha i mi macha. Odwzajemniam uśmiech i po chwili doznaję szoku kulturowego - ja jak jadę rano do roboty to jedyne co dostanę od innego Homo Sapiens w stołecznym autobusie Zarządu Komunikacji Miejskiej to chłodne spojrzenie treści: "HĘ? Masz problemy psychiczne, czy coś?" Trochę szkoda, bo tylko chciałam powiedzieć, że ci ptak zrobił kupę na bluzkę.

Jedziemy kilka dobrych godzin. Trochę kimam z upału, ale nie zabardzo, bo od jakiś dwudziestu lat budują drogę za Mombasą i przez dobre naście kilometrów musimy jechać po takich kocich łbach, że roczny zapas Aviomarinu to byłoby zdecydowanie za mało. Kiedy wreszcie przekraczamy granicę Tsavo East, malowniczego, dzikiego parku narodowego, gdzie obiecali nam safari jak z National Geographic, kończy się niszczycielski wpływ człowieka i zalega przyjemna cisza. Nagle przed naszymi oczyma stają drzewa akacjowe, ogromne opuncje i ruda jak mój łeb ziemia. Jedziemy wgłąb parku, a ja czuję się jak w filmie przyrodniczym. Niesamowite. Są słonie! Drzemy japy do Pascala, żeby zatrzymał samochód. Na pewno wystraszyliśmy wszystkie stada antylop w promieniu 10 km. Fotografuję jak szalona. Po drodze widzimy jeszcze żyrafy wysokości szafy, albo trzech. Antylopy, gazele i czarne zebry w białe paski (ha, zagadka rozwikłana!) Napotykamy lwice przy drodze. Wyłączamy silnik. Przedziwny i piękny krajobraz zmienia się wraz z pokonywanymi przez nas długimi kilometrami, które w Afryce są jakieś takie dłuższe. Bujna zieleń przemienia się w bezkresne trawiaste równiny, aby później zaskoczyć wysuszoną glebą z kilkoma kępkami roślinek i samotnym baobabem pośrodku.

Zmęczeni wcinamy lunch w hotelu na środku sawanny, gdzie spędzimy dzisiejszą noc: ryba, ryż, warzywa i obowiązkowo mango na deser. Cholera, znowu ten sok z marakuji. Piję hektolitry. Dla mnie doświadczenie jedzenia w Kenii to była eksplozja nowych smaków, które spodobałyby się zwłaszcza amatorom sycących dań, aromatycznych sosów i wyrazistych przypraw. Czasem jadłam coś nie wiedząc nawet co jem, jednak jednego jestem pewna - było to pyszne. I a propos ukochanych pyr, to powiem tyle - oni wiedzą jak je przyrządzać na milion sposobów, a najlepsze były takie smażone talarki w nie-wiem-z-czego cieście z sosem tamaryndowym. Ponieważ ku memu ukontentowaniu, szef kuchni mojego hotelu, którego miałam przyjemność osobiście blisko poznać, jest Hindusem, pewnego wieczoru dostałam od niego osobistego kelnera, świeżą wodę z kokosa i indywidualnie przygotowane, indyjskie, piekielne curry z krabem. Takim ze szczypcami, w pikantnym sosie z kurkumą, kminem i kolendrą. Nieprawdopodobne doznanie. To właśnie w Kenii pierwszy raz w życiu jadłam okrę, ośmiornicę i kraba.
Najbardziej jednak zapadł mi w pamięć smak Wasini, o której wspominałam już w poprzednim poście. Przypływamy na wyspę, gdzie wita nas serdeczny, bardzo ubogo ubrany Keniczyk i zaprasza do przystrojonego kwiatami stołu w miejscowej restauracji przy plaży. Wcinam kraba i pieczoną rybę z kokosowym ryżem, chlebkami chapati i najpyszniejszym sosem pomidorowo-kokosowym, jaki w życiu jadłam patrząc na rajski ocean i kołyszące się na nim rybackie łódeczki z mangowego drzewa.

Po południu ruszamy na drugi game drive. Słońce chyli się ku zachodowi, a my dojeżdżamy do podnóża gór. Patrzę na stado czerwonych słoni, które mam w odległości jakiś 5 metrów, ciepły wiatr owiewa mi twarz i oddycham głęboko... Ogromne słońce za moment zniknie za majestatycznymi wzgórzami, a mi łzy nabiegają do oczu. Przychodzi mi do głowy myśl: To co widziałam w zoo to jakaś zabiedzona karykatura. Właśnie stoi przede mną zdrowy, piękny słoń. Mieszkający w swoim domu. Szczęśliwy. Wolny. A ten słoń w zoo, to taka metafora...
Bajasz, że jesteś wolnym człowiekiem, bo ktoś ci tak napisał w konstytucji, ale w istocie to nieprawda. Bo prawda jest taka, że jesteś uwiązany. Do mentalności kraju w którym mieszkasz, do norm społecznych, do jakiś narzuconych ci wymagań. Nie wiesz tak naprawdę co to jest żyjąc zamkniety w polskiej, małostkowej rzeczywistości i tym ksenofobicznym zaduchu. W kraju, na fladze którego powinna widnieć twarz malkontenta. Siedzisz w tym i podświadomie... stajesz się taki sam - jesteś taką pesymistyczną, leniwą kluchą i marudą.  Auć, wybacz. Nie jesteś sobą, jesteś taki jak wszyscy.
I patrz jak wygląda Twój dzień - spełniasz codziennie czyjeś oczekiwania. Ciągle coś musisz. Bo tak jest dobrze. Bo tak trzeba i wypada. Bo jak nie to co? Jak mnie to wkurza!
Sam sobie również narzucasz ograniczenia, które w rzeczywistości są czyjeś, bo ktoś Ci je kiedyś wpoił. Ktoś powiedział, że na coś nie zasługujesz? Że Ci nie wolno? Więc poddajesz się na starcie. Nawet nie próbujesz sięgnąć po to czego chcesz, bo myślisz, że nie dasz rady. Dałeś sobie to wmówić! I czyje wymagania spełniasz tak naprawdę? Jego, a nie swoje! Nie dajesz sobie szansy, aby być szczęśliwym. Nie ma nic gorszego. Wywal to wszystko za siebie i zastanów się jak tak naprawdę ważne dla Ciebie jest co TY czujesz, czego TY najbardziej chcesz? 
Nie bądź jak ten słoń w zoo, którego ktoś zamknął. Bądź jak słoń na wolności. Wolność to życie po swojemu.

Okna mojego pokoju wychodziły na wodopój, gdzie następnego poranka, o świcie, ujrzałam gigantyczne wschodzące słońce i stadko antylop, które bezszelestnie piło wodę z jeziorka. Biorę długi prysznic, a spływająca ze mnie woda jest ruda od pyłu. Słyszę w oddali trąbienie słonia. Jutro czeka mnie wspaniała droga powrotna przez Tsavo do Diani.

Jambo bwana i delfiny.

Ludzie wybałuszają na mnie oczy - Patrycja, ty to jesteś twardy zawodnik! Jeden dzień odpoczynku i ruszam na kolejną wyprawę. Płynę tradycyjnym afrykańskim dhow'em wzdłuż wybrzeża wyspy Wasini, a teraz zamknij oczy i wyobraź sobie tropikalną wyspę - taki właśnie widok miałam przed oczyma, a najprawdziwsze delfiny odprowadzają nas do samej rafy. Dostaję kapok, maskę i wskakuję do oceanu ciepłego jak zupa. Obdzieram sobie przy tym solidnie nogę o łódź. Sierota ja (ej, ktoś przed chwilą mówił, że tu są rekiny?) Oceaniczna sól wyżera mi ranę, ale ja i tak nic nie czuję, bo widok rekopensuje mi wszystko. Zanurzam głowę i widzę ogromne różowe koralowce. Łzy płyną mi z oczu do maski. Zobaczyć rafę koralową - odhaczam z listy "Rzeczy do zrobienia w życiu".
Na Wasini są dwie wioski. Nie ma internetu. Nie ma czasu na głupoty. Jest do jedzenia to, co da ocean, jest urodzajna, tropikalna roślinność. I spokojne życie. Z dala od koszmarów życia ucywilizowanego.

Wracam do hotelu. Pierwszy tydzień wyjazdu przeleciał w oka mgnieniu, ale na szczęście mam jeszcze drugi. Siedzę już kolejny dzień na tym leżaku i tak sobie myślę, że mi się w sumie chyba trochę nudzi. Więc poszłam snurkować na przeciwko hotelu. Dzień jak co dzień. Pływa ze mną młody Kenijczyk, przedstawia się jako Kuku, wyławia i pokazuje nam różne morskie stwory. Dotykam jeżowca i karmię ławiczki pasiastych rybek. Kuku daje mi do ręki szpiczastą muszelkę - patrzę, a z niej gramoli się przecudnej urody krab - elektryczno-błękitny, z żółtymi oczkami i czerwonymi szczypcami. Ktoś wziął kredki i go pokolorował. Na bank.

Jest koniec wyjazdu, ciepły wieczór, zachód słońca i miła bryza, ocean szumi kojąco, a ja siedzę na białym piasku i płaczę. Już wiem co się stanie, jak wrócę. I jest mi bardzo przykro.

No i jestem z powrotem tutaj. Boże, tyle mam jeszcze w życiu do zrobienia...
W Kenii odkryłam w sobie pokłady odwagi, o których do tej pory nie wiedziałam. Umocniłam swoją pewność siebie i uwierzyłam w to, że warto robić WSZYSTKO, aby spełniać marzenia. Nie żałuję samotnej podróży, nie żałuję wydanych pieniędzy, nie żałuje niczego. Z wyjątkiem jednego - że trzeba było wrócić ze świata Hakuna Matata do tej dosłownie szarej i smutnej jak ja Warszawy, gdzie moje życie nagle potoczyło sie nie tak jak najbardziej bym pragnęła.

Ale wiesz co? Dam radę. Zawsze daję. To gdzie jedziesz ze mną za rok?

Dziękuję OGUTU SAFARI za przygodę życia.

Patsycatsy

poleciałam do kenii cz.1

Zacznę ten post takim własnym przemyślunkiem: Pewnego chyba słonecznego dnia po prostu zdecydowałam przestać czekać. Na kogoś. Przez lata oglądałam się za kimś z kim mogłabym dzielić najlepsze chwile w życiu. Potrzebowałam kogoś, kto nareszcie wziąłby mnie za fraki i rzekł: zbieraj manatki, idziemy zrobić coś fajnego. I wiesz co się okazało? Ano to, że tym kimś jestem JA.

Zatem postanowiłam wyjechać... do Kenii (tak, to ten kraj w Afryce). Sama. Z paszportem w ręce, łzami w oczach i torbą wypełnioną marzeniami.

Utraciwszy czucie w tym na cztery litery, wychodząc z samolotu po 10-godzinnym locie usłyszałam pierwsze Jambo! (w suahili: Cześć!) na czarnej obczyźnie i nabrałam w płuca gorącego powietrza o zapachu herbaty roiboos. Wtedy jeszcze nie miałam pojęcia, że wdycham wolność.

Na miejscu szkoda mi było czasu na sen. Szybko szłam spać, aby wstać jeszcze szybciej, bo każdy nowy dzień mógł oznaczać tylko jedno: będzie super. Na pewno wydarzy się coś zaskakującego, tak innego i ciekawego, że szok! No i bardziej... kolorowego. Całkowicie, zupełnie i w pełni obiektywnie rzecz biorąc, wszystko tam ma inny kolor. Żywszy i weselszy jakiś taki.

Gdziekolwiek jadę, najważniejsi są dla mnie ludzie. Co jak co, ale to oni współtworzą wyjątkową atmosferę miejsca i są najbardziej fascynującym obiektem... do fotografowania! Latanie jak nienormalna z aparatem w rękach i celowanie ludziom w twarz to takie moje hobby wyjazdowe, ups... A polecieć do Kenii bez aparatu to jak jechać samochodem bez kół. No ni dy rydy, po prostu no nie.

Hakuna matata

Hakuna matata to nie byle bzik. Jakby akurat takiego bzika miał każdy z nas, na świecie żyło by się całkiem miło. Hakuna matata to nic innego jak "nie ma problemu". W Kenii z niczym nie ma problemu. A nawet jak jest, bo jest - bieda i to ogromna, to i tak nie ma.

Pewnego popołudnia, po zjedzeniu hotelowego lunchu w ilości przeznaczonej dla stada bawołów aniżeli rudowłosej turystki sztuk jeden, po zajadłych negocjacjach cenowych (z 20$ na 2$ - przeczuwam obiecujące perspektywy kariery jako negocjator) pojechałam tuk-tukiem, albo może raczej poturkotałam z prędkością jakiej nie powstydziłaby się rakieta kosmiczna, do pobliskiego Shopping Center w wiosce Diani. Wytrzęsło srogo, akurat na tyle, żeby po powrocie zmieścił się w brzuszku drugi lunch. Tam trafiłam do sklepiku niejakiej Elisabeth i stało się coś magicznego. Zanim się spostrzegłam, spędziłam tam ponad godzinę rozmawiając z tą zupełnie przecież obcą kobietą, urodzoną na innym kontynencie, żyjącą w kompletnie innych realiach o podejściu do życia. Elisabeth powiedziała: Ja nie wiem co będzie jutro. Żyję tym co mam teraz i cieszę się z tego. Mam rodzinę. Ludzie pragną więcej, niż tak naprawdę potrzebują. Elisabeth na studiach nie była, a jest mądrzejsza od setek magistrów razem wziętych. Ta Kenijka samotnie wychowuje córkę, której stara się zapewnić dobry start sprzedając pamiątki w swoim sklepiku. Bo tam jest tak: żeby się waliły ściany w chałupie i wszyscy chodzili bez butów, dzieciaki dzielnie, codziennie maszerują do szkoły, czasem przez długie kilometry, czasem boso po tej czerwonej ziemi, ale w wypranych świeżo mundurkach. Zaoszczędziłam na tuk-tuku, ale przepłaciłam za naszyjnik. Z przyjemnością. Powiedziałam jej tylko: Masz. Niech Twoja córka idzie na ten uniwersytet.

Mamy uczelnię za darmochę, ale na wykłady nie chce się chodzić. Mamy pierdylion możliwości znalezienia roboty. Na łeb nam nie kapie z sufitu, a dramatem piątkowego wieczoru jest to, czy zjemy pizzę z pieczarkami, czy z salami. Mamy rodzinę, z którą tradycyjnie się żremy na Wigilii i związek, o który odechciało się starać po paru miesiącach. Mamy naprawdę wiele. Komuś kto wykminił co następuje ewidentnie nie poszło - posiadasz coś w życiu, ale żeby docenić tego wartość, najpierw musisz to stracić. Kenijczycy mają tak mało, że nie mogą sobie na to pozwolić i dlatego właśnie szanują wszystko co mają. W czasach nadmiaru, żądzy posiadania rzeczy, których wcale nie potrzebujemy i wiecznego niedosytu, mamy tak wiele, że nie potrafimy ustalać priorytetów i ostatecznie gubimy się w tym gąszczu nie wiedząc czego w życiu chcemy najbardziej. Stwarzamy problemy, popełniamy błędy i jesteśmy nieszczęśliwi. A oni są szczęśliwi, gdy mogą jeść maniok w chałupce pokrytej palmowymi liśćmi w otoczeniu ludzi, których kochają.

Naucz się tych dwóch, radosnych słów.

Elisabeth

To jest Afryka, tu drzwi się nie zamyka

Chyba że się boisz, że stado małpiszonów zrobi sobie bananowe party na twoim hotelowym łóżku. I słusznie, bo tym razem to właśnie ze strony człowieka w Kenii raczej nie masz się czego obawiać. Nie gadać z miejscowymi i nie łazić samemu na plażę, mówili. Przesadzali. Oczywiście polazłam, stąd wiem. Ludzie są mili. A jak ty jesteś miły, oni też będą. Taka uniwersalna karma. Dobiwszy targu uśmiechnęłam się i rzekłam: "I trust you" i wtedy od tego Kenijczyka, z którym to właśnie umówiłam się na snorkeling na rafie, usłyszałam następujące słowa: Nie bój się, nikt nie ucieknie z Twoimi pieniędzmi. My chcemy zrobić coś dobrego. Dlatego możesz zostawić na środku swój aparat i przypomnieć sobie o nim wieczorem, a on nadal tam będzie leżał. Może faktycznie z wyjątkiem plaży. Albo buchnie Ci go jakiś głupi pawian. Zupełnie jak w Polsce.

W pewnym momencie miałam już swoich kolegów na plaży i pewne towarzystwo do popołudniowych spacerów brzegiem oceanu. Spytałam jednego z nowych znajomków, dlaczego jest w tym kraju tak jak jest. Odparł: Proste. Nie ma pracy. No tak, stąd popularnym obrazkiem, który zauważysz w kenijskich wioskach są grupy siedzących całymi dniami pod sklepami i barami. Nie mają zajęcia zwyczajnie i właśnie niekoniecznie jest to spowodowane tym niby sławietnym murzyńskim lenistwem. W Mombasie, czy Nairobi, jak to w miastach, życie wygląda inaczej, ale większość społeczeństwa żyje jednak w ubogich wioskach. Nigdy nie zapomnę jazdy na Wasini, rajską wyspę położoną w morskim parku narodowym Kisite, gdzie wzdłuż plaży rosły drzewka mango i baobaby; gdzie widziałam delfiny i spełniłam marzenie o rafie koralowej. To była najpiękniejsza droga jaką w życiu jechałam. Czerwona gleba kontrastująca z soczystą zielenią palmowych drzew chylących się nad drogą i prawdziwe życie w kenijskiej wiosce. Nie planujesz przypadkiem budować jakiejś fabryki, ktoś coś? To już wiem gdzie ją postawić i mam dla Ciebie załogę.

Nie dziwota więc, że Kenijczyk chce sprzedać wszystko co się nadaje do sprzedania. Upierdliwe, ale nieszkodliwe. Jeśli nie z uprawy mango (bo to takie tamtejsze jabłka), przeciętny Kenijczyk utrzymuje się z drobnych usług. Ale rozumie, że jak będzie nieuczciwy, więcej na tym straci niż zyska. Targowanie jest elementem obowiązkowym i potrafi trwać długie minuty i czasem, aż mi było człowieka szkoda. Pan płakał jak sprzedawał mi hebanowe słoniki. A ja razem z nim, bo były takie cudne.

Czarne jak ... heban

Mam takie zboczenie, że jak idę do kogoś do domu pierwszy raz to oglądam mu ściany. W sensie, że wiesz, patrzę co na nich wisi. Sztuka to coś co zawsze mi w duszy siedzi i potrafię się rozmazgaić jak widzę coś pięknego (myślałam, że się utopię we własnych łzach w masce do nurkowania, gdy ujrzałam rafę). W Kenii zgodnie z przewidywaniami zachwyciłam się rękodziełem. Drewno różane, tekowe, mahoń i heban. O tych dwóch ostatnich słyszałam tylko tyle, że jest z nich ładna podłoga i że trzeba wygrać najpierw w totka żeby taką mieć, a oni tworzą z nich prawdziwe cuda. Tylko nikt ich w tej mombaskiej fabryce rzeźby drewnianej Akamba nie nazywa artystami. Umiesz narysować z pamięci hipcia, żyrafę, czy guźca? Ja nie. A oni potrafią i to wyrzeźbić, chociaż ASP nie kończyli. Szacun. Różanego słonika przywiozłam w główym bagażu.

Wszystkie zdjęcia z powyższego posta są mojego autorstwa.
Najlepsze kąski trzymam na później! Następny post pełen wspa-nia-łych zdjęć poświęcam... safari i rajskim krajobrazom Kenii! Post już niebawem! Czekajcie także na film! Śledźcie mnie na FB i INSTA, aby ich nie przegapić!

Dziękuję, że tu jesteś. Jeśli Ci się spodobał ten post, będzie mi miło jak zostawisz komentarz!

Patsycatsy